ایمپلنت دندان ساختاری است که می‌تواند به جایگزینی دندان از دست رفته کمک کند. ایمپلنت داخل یا روی استخوان فک شما قرار می‌گیرد و به عنوان ریشه دندان مصنوعی عمل می‌کند. یک دندان مصنوعی به نام تاج به ایمپلنت متصل می‌شود.
به طور کلی، ایمپلنت دندان به گونه‌ای طراحی شده است که به عنوان یک وسیله ثابت در دهان شما باشد. مطالعات انجام شده میزان موفقیت 90 تا 95 درصدی ایمپلنت‌های دندانی را در یک دوره 10 ساله گزارش کرده‌اند.
با این حال، ممکن است ایمپلنت دندان در ماه‌ها یا سال‌های پس از قرار دادن آن با شکست مواجه شود. عوامل متعددی می‌تواند در این امر نقش داشته باشد.
ماندگاری ایمپلنت دندان چقدر است؟
ایمپلنت‌های دندانی دائمی هستند. این به این دلیل است که آن‌ها مستقیما با استخوان فک ارتباط برقرار می‌کنند و از طریق فرآیندی به نام پیوند استخوانی (osseointegration) با بافت استخوانی اطراف پیوند می‌یابند.
هنگامی که پیوند استخوانی کامل شد، مواد ایمپلنت و استخوان اطراف آن با هم ترکیب می‌شوند. به همین دلیل، ایمپلنت می‌تواند به عنوان ریشه دندان مصنوعی عمل کند و پایه محکمی برای دندان‌های مصنوعی ایجاد کند.
در حالی که خود ایمپلنت به صورت دائمی طراحی شده است، ممکن است تاج متصل به آن به دلیل ساییدگی و از بین رفتن طبیعی نیاز به تعویض داشته باشد. حدود 50 تا 80 درصد روکش‌ها ممکن است پس از 15 تا 20 سال نیاز به تعویض داشته باشند.
انواع ایمپلنت دندان
دو نوع اصلی ایمپلنت دندان وجود دارد:
ایمپلنت اندوستال
ایمپلنت‌های اندوستال رایج ترین نوع ایمپلنت دندان هستند و شبیه پیچ‌ها یا استوانه‌های کوچک می‌باشند. آن‌ها اغلب از تیتانیوم ساخته می‌شوند، اما می‌توانند از سرامیک نیز ساخته شوند. این ایمپلنت‌ها مستقیما در استخوان فک شما قرار می‌گیرند و معمولا از یک فرآیند دو مرحله‌ای استفاده می‌کنند. در طول عمل به شما داروی بی حسی داده می‌شود تا دردی احساس نکنید.
ابتدا جراح برشی در لثه‌های شما ایجاد می‌کند. سپس به دقت استخوان فک شما را سوراخ می‌کند تا فضایی برای ایمپلنت ایجاد کند. پس از کاشت ایمپلنت، استخوان فک و لثه شما اجازه بهبود می‌یابد. یک تاج معمولا با استفاده از یک پایه فلزی به نام اباتمنت در طول مراجعه بعدی به ایمپلنت متصل می‌شود.
در برخی موارد، ممکن است یک روش اضافی قبل از قرار دادن ایمپلنت اندوستال مورد نیاز باشد. هدف از این کار این است که ایمپلنت جدید با پایه محکم تری در استخوان فک شما قرار بگیرد. چند نمونه از این روش‌ها عبارتند از:
- پیوند استخوان
- لیفت سینوس
- گسترش ریج
ایمپلنت ساب پریوستئال
ایمپلنت‌های ساب پریوستئال در زیر لثه و بالای استخوان فک قرار می‌گیرند. آن‌ها از یک چارچوب فلزی با بسط‌های کوچک تشکیل شده‌اند که کمی از لثه بیرون زده است. این ایمپلنت‌ها معمولا برای افرادی توصیه می‌شود که:
- استخوان فک سالم کافی برای قرار دادن ایمپلنت اندوستال را ندارند
- نمی‌توانند یا نمی‌خواهند قبل از کاشت ایمپلنت تحت یک روش اضافی مانند پیوند استخوان قرار بگیرند.
همانند ایمپلنت‌های اندوستال، هنگام قرار دادن ایمپلنت‌های ساب پریوستئال از بی حسی استفاده می‌شود. کاشت ایمپلنت یک فرآیند چند مرحله‌ای است.
اولین قدم قالب گیری از استخوان فک است. این کار به گونه‌ای انجام می‌شود که ایمپلنت در هنگام قرار دادن به درستی جا بیفتد. جراح باید برشی ایجاد کند تا استخوان فک شما نمایان شود تا قالب گیری کند. هنگامی که ناحیه بهبود یافت، زمان کاشت ایمپلنت فرا می‌رسد. پس از ایجاد برش در لثه، قالب فلزی ایمپلنت به گونه‌ای گذاشته می‌شود که روی استخوان فک شما قرار گیرد. در طول مراجعه بعدی، روکش‌ها را می‌توان روی قاب فلزی ایمپلنت قرار داد. این‌ها به بسط‌های کوچکی که از لثه‌های شما بیرون زده‌اند وصل می‌شوند.
مینی ایمپلنت‌های دندانی چیست و چقدر عمر می‌کنند؟
مینی ایمپلنت‌های دندانی (MDIs) کوچک تر از سایر انواع ایمپلنت‌های دندانی هستند. قطر آن‌ها کمتر از 3 میلی متر است که تقریبا به اندازه قطر یک خلال دندان است.
از آنجایی که آن‌ها کوچکتر هستند، ممکن است در مناطقی با استخوان کمتر در دسترس قرار بگیرند. علاوه بر این، برخلاف ایمپلنت‌های دندانی معمولی، این روش کمتر تهاجمی و ساده تر است.
بسیاری از مواقع از MDI برای کمک به ایمن کردن پروتزهای متحرک استفاده می‌شود. همچنین ممکن است برای کمک به جایگزینی دندان‌های تکی و کوچک استفاده شود. مینی ایمپلنت‌های دندانی به گونه‌ای طراحی شده‌اند که دائمی باشند و به اندازه سایر ایمپلنت‌های دندانی ماندگار باشند. با این حال، شواهد علمی در مورد موفقیت طولانی مدت آن‌ها محدود است.
چه عواملی می‌توانند به بر شکست ایمپلنت دندان تاثیر بگذارند؟
در حالی که ایمپلنت‌های دندانی برای بسیاری از افراد می‌توانند به صورت مادام العمر دوام بیاورند، در برخی موارد ممکن است با شکست مواجه شوند. به طور کلی، شکست ایمپلنت زمانی اتفاق می‌افتد که چیزی در ادغام استخوانی یا روند بهبودی اختلال ایجاد کند. عواملی که ممکن است باعث شکست ایمپلنت شوند، عبارتند از:
مراقبت و نگهداری ناکافی
بهداشت دهان و دندان به همان اندازه که برای دندان‌های طبیعی شما مهم هستند، برای ایمپلنت‌ها نیز دارای اهمیت هستند. تجمع پلاک می‌تواند منجر به بیماری لثه شود که می‌تواند به لثه و استخوان فک شما آسیب برساند.
هنگامی که تجمع پلاک ناحیه اطراف ایمپلنت را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بیماری پری ایمپلنت نامیده می‌شود. با این حال، اگر درمان نشود، می‌تواند به وضعیتی به نام پری ایمپلنتیت پیشرفت کند که می‌تواند منجر به شکست ایمپلنت شود. به همین دلیل، رعایت بهداشت دهان و دندان هنگام کاشت ایمپلنت بسیار مهم است. این بهداشت شامل موارد زیر است:
- مسواک زدن حداقل دو بار در روز
- نخ دندان کشیدن روزانه
- محدود کردن مصرف غذاهای شیرین
- مراجعه به دندانپزشک هر 6 ماه یک بار
استخوان ناکافی
ایمپلنت‌های اندوستال باید به طور پایدار در استخوان فک شما ثابت بمانند. به همین دلیل، در صورتی که استخوان فک کافی وجود نداشته باشد، ممکن است ایمپلنت با شکست مواجه شود.
قبل از کاشت ایمپلنت، معاینه کامل استخوان فک انجام می‌شود. این می‌تواند عکس برداری با اشعه ایکس و مدل سازی سه بعدی برای کمک به تعیین کیفیت استخوان محل بالقوه ایمپلنت باشد.
اگر استخوان ناکافی باشد، برخی از افراد ممکن است قبل از دریافت ایمپلنت اندوستال، عملی مانند پیوند استخوان یا لیف سینوس را انجام دهند.
از دست دادن استخوان در طول زمان نیز می‌تواند ایمپلنت را شل کند. این موضوع می‌تواند به دلیل موارد زیر رخ دهد:
- بیماری پری ایمپلنت
- پوکی استخوان
- سایر شرایط پزشکی که بر سلامت استخوان تاثیر می‌گذارند
سیگار کشیدن
مشخص شده است که ایمپلنت‌های دندانی در افرادی که سیگار می‌کشند، میزان موفقیت کمتری دارند. در واقع، برخی تحقیقات نشان می‌دهد که میزان شکست کلی ایمپلنت در افراد سیگاری 11 درصد است، در حالی که این میزان در افراد غیرسیگاری 5 درصد است.
سیگار کشیدن ممکن است باعث شکست ایمپلنت شود، زیرا می‌تواند در جریان خون به ناحیه آسیب دیده اختلال ایجاد کند و بر پیوند استخوانی و روند بهبود تاثیر منفی بگذارد. سیگار کشیدن همچنین یک عامل خطر برای بیماری لثه است.
دندان قروچه
دندان قروچه یا اکلوزال تروما می‌تواند باعث شکستگی ایمپلنت، لق شدن یا شکستگی پیچ و یا شکستگی پرسلن روی تاج شود. این به این دلیل است که حرکات مکرر ساییدن یا ضربه می‌تواند باعث ایجاد حرکات کوچک ایمپلنت شود و در فرآیند پیوند استخوانی اختلال ایجاد کند.
شرایط پزشکی
شرایط پزشکی متعددی با شکست ایمپلنت دندان مرتبط است، از جمله:
- دیابت
- پوکی استخوان
- سیستم ایمنی ضعیف
- اختلالات خونی
- اختلالات قلبی عروقی مانند فشار خون بالا، تصلب شرایین و نارسایی احتقانی قلب
سن
احتمال شکست ایمپلنت‌های دندانی در افراد مسن تر بیشتر است. این به این دلیل که آن‌ها ممکن است سایر بیماری‌های زمینه‌ای پزشکی یا استخوانی داشته باشند. همچنین ممکن است در افراد مسن ترمیم کندتر باشد.
داروها یا درمان‌ها
برخی از داروها یا درمان‌ها نیز می‌توانند بر شکست ایمپلنت تاثیر بگذارند، از جمله:
- داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی
- داروهای رقیق کننده خون
- پرتو درمانی
عدم مهارت دندانپزشک
داشتن یک جراح باتجربه برای قرار دادن ایمپلنت‌های دندانی بسیار مهم است.یک جراح بی تجربه می‌تواند به شکست ایمپلنت از طریق موارد زیر کمک کند:
- ایمپلنت‌هایی با طراحی ضعیف
- قرار دادن نامناسب ایمپلنت
- ضربه به بافت در هنگام کاشت ایمپلنت
- چسباندن تاج قبل از ثابت شدن ایمپلنت
در صورت شکست ایمپلنت چه اتفاقی می‌افتد؟
اگر علائمی دارید که نشان دهنده شکست ایمپلنت است، مهم است که به دندانپزشک یا پریودنتیست خود مراجعه کنید. برخی از علائم بالقوه شکست ایمپلنت که باید مراقب آن‌ها بود، عبارتند از:
- ایمپلنتی که حرکت می‌کند
- درد، به ویژه هنگامی که گاز می‌گیرید یا می‌جوید
- علائم پری ایمپلنت که می‌تواند شامل سرخی، تورم، خونریزی، تحلیل لثه و چرک در اطراف ایمپلنت باشد
درمان ایمپلنت ناموفق
ایمپلنتی که شکست خورده است را می‌توان با استفاده از بی حسی موضعی برداشت. گاهی اوقات می‌توان ایمپلنت را جایگزین کرد. برخی از تحقیقات نشان داده‌اند که جایگزینی ایمپلنت‌های تک دندانی در یک مکان، دارای میزان موفقیت کلی 71 درصدی است.
در شرایطی که از دست دادن استخوان در اطراف ایمپلنت رخ داده است، ممکن است به پیوند استخوان برای کمک به بازسازی بافت استخوان قبل از قرار دادن ایمپلنت جدید نیاز باشد. در این صورت ممکن است چندین ماه طول بکشد تا ایمپلنت جدید خود را دریافت کنید.
اگر تصمیم گرفتید که ایمپلنت شکست خورده خود را جایگزین نکنید یا نتوانید جایگزین کنید، گزینه‌های درمانی بالقوه دیگری نیز وجود دارد. این‌ها می‌توانند شامل بریج یا پروتز دندان باشند.
اگر از دست دادن استخوان قابل توجهی رخ ندهد، پری ایمپلنتیت بدون برداشتن ایمپلنت قابل درمان است. این شامل تمیز کردن کامل و ضدعفونی ایمپلنت و ناحیه اطراف آن و همچنین یک دوره آنتی بیوتیکی است.
سخن پایانی
ایمپلنت‌های دندانی به صورت دائمی طراحی شده‌اند. این به این دلیل است که ایمپلنت‌ها با استخوان فک شما ارتباط دارند و از طریق پیوند استخوانی با استخوان اطراف پیوند می‌یابند.
در برخی موارد، ایمپلنت‌های دندانی ممکن است شکست بخورند. این امر می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد.
گاهی اوقات می‌توان ایمپلنت ناموفق را جایگزین کرد، اما در صورت نیاز گزینه‌های درمانی دیگری نیز وجود دارد. در صورت مشاهده علائم شکست ایمپلنت به دندانپزشک یا پریودنتیست خود مراجعه کنید.
دیدگاهتان را بنویسید