پری ایمپلنتیت یک بیماری التهابی است که بافت اطراف ایمپلنت‌های دندانی را که جایگزین دندان‌های کشیده شده یا از دست رفته شده‌اند، تحت تاثیر قرار می‌دهد. بیماری پری ایمپلنتیت زمانی رخ می‌دهد که بافت نرم اطراف ایمپلنت دندانی عفونی شده و شروع به تجزیه شدن کند. این می‌تواند منجر به درد، تورم، مشکل در گاز گرفتن و جویدن شود و در صورت عدم درمان منجر به شکست ایمپلنت می‌شود.
پری ایمپلنتیت معمولا به دلیل بهداشت نامناسب دهان ایجاد می‌شود و می‌توان با ترکیبی از تمیز کردن عمیق و درمان ضد میکروبی آن را درمان کرد. در موارد شدید، ممکن است نیاز به برداشتن و تعویض ایمپلنت باشد.
موکوزیت پری ایمپلنتیت چیست؟
موکوزیت پری ایمپلنتیت، مرحله اولیه بیماری پری ایمپلنتیت است که مشابه با ژنژیویت (مرحله اولیه بیماری لثه) است. درمان این عفونت در مراحل اولیه آسان‌تر از پری ایمپلنتیت پیشرفته است و همچنین به راحتی از طریق بهداشت دهان و دندان مناسب و تمیز کردن منظم دندان‌ها قابل پیشگیری است.
اما توجه داشته باشید که ایمپلنت‌های دندانی نسبت به دندان‌های طبیعی در برابر فرسایش طبیعی ناشی از تجمع بیوفیلم مقاومت کمتری دارند. بنابراین، جلوگیری از ایجاد بیماری‌های اطراف ایمپلنت و پریودنتال برای حفظ سلامت و نگه داشتن دندان‌های مصنوعی و طبیعی بسیار مهم است.
پری ایمپلنتیت چقدر شایع است؟
به طور کلی، بالاترین میزان شیوع پری ایمپلنتیت در افرادی است که سیگار می‌کشند. همچنین افرادی که بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت دارند یا دندانپزشکی داشته‌اند که به اندازه‌ای کافی مهارت نداشته است.
شایان ذکر است که شیوع پری ایمپلنتیت ممکن است در افرادی که سال‌ها ایمپلنت دندانی داشته‌اند، بیشتر باشد، زیرا خطر ابتلا به این بیماری در طول زمان افزایش می‌یابد.
چه چیزی باعث پری ایمپلنتیت می‌شود؟
پری ایمپلنتیت معمولا به دلیل سلامت نامناسب دهان ایجاد می‌شود که به باکتری‌ها اجازه می‌دهد در زیر خط لثه تجمع کنند. باکتری‌های دهانی کنترل نشده می‌توانند منجر به عفونت و التهاب لثه (بافت لثه) و یا مخاط شوند.
سایر عوامل خطر که می‌دانیم خطر ابتلا به پری ایمپلنتیت را افزایش می‌دهند، عبارتند از:
- سیگار کشیدن: افراد سیگاری به دلیل کاهش جریان خون در لثه، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پری ایمپلنتیت هستند. بیماران سیگاری نیز پلاک باکتریایی بیشتری در دهان خود دارند.
- دیابت: خطر ابتلا به پری ایمپلنتیت در افراد مبتلا به دیابت کنترل نشده به دلیل کاهش جریان خون، بیشتر است. گردش خون ضعیف توانایی شما را برای التیام آسیب یا عفونت مختل می‌کند.
- سیستم ایمنی ضعیف: بیماران دچار نقص ایمنی، مانند مبتلایان به HIV/AIDS یا سرطان، در معرض خطر بیشتری برای پری ایمپلنتیت هستند. یک سیستم ایمنی ضعیف نمی‌تواند به طور موثر با پاتوژن‌هایی که باعث بیماری پریودنتال و پری ایمپلنتیت می‌شوند مبارزه کند و در نتیجه عفونت شدیدتر ایجاد می‌شود.
- کاشت ایمپلنت ضعیف: ایمپلنت‌های نامناسب یا ایمپلنت‌هایی که در نواحی با حمایت ناکافی استخوان قرار می‌گیرند، خطر عفونت باکتریایی در بافت اطراف ایمپلنت را افزایش می‌دهند.
- بارگذاری بیش از حد: اعمال نیروی بیش از حد روی ایمپلنت، مانند گاز گرفتن یا جویدن غذاهای سفت، می‌تواند منجر به پری ایمپلنتیت شود، زیرا باعث سایش سریع و آسیب به ایمپلنت می‌شود. شکاف‌های ریز در ایمپلنت مکان‌هایی برای مخفی شدن باکتری‌ها ایجاد می‌کند.
- روکش‌ها یا سایر ترمیم‌های نامناسب: اگر روکش یا سایر ترمیم‌ها به درستی جا نیفتند، می‌توانند باعث تحریک و التهاب در بافت محل کاشت ایمپلنت شده و منجر به پری ایمپلنتیت شوند.
- نادیده گرفتن پیگیری‌ها: پریودنتیست یا دندانپزشک شما می‌خواهد حداقل برای یک نوبت بعد از درمان ایمپلنت دندان شما را ببیند. در طول این ویزیت، شما از نظر وجود مشکلی در ایمپلنت یا بافت اطراف آن معاینه می‌شوید. نادیده گرفتن پیگیری شما می‌تواند باعث شود مشکلات کوچک بدون کنترل رشد کنند و به مشکلات بزرگتری تبدیل شوند.
علائم پری ایمپلنتیت چیست؟
علائم پری ایمپلنتیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تورم یا قرمزی لثه‌های اطراف ایمپلنت
- ترشح چرک از اطراف ایمپلنت
- درد یا حساسیت در لثه‌های اطراف ایمپلنت
- طعم بد در دهان
- شل شدن ایمپلنت
- پری ایمپلنتیت پیشرفته ممکن است منجر به ضایعات یا تحلیل استخوان شود
مراحل ایجاد پری ایمپلنتیت چیست؟
مراحل ایجاد پری ایمپلنتیت عبارتند از:
التهاب اولیه
التهاب مرحله اولیه پری ایمپلنتیت است که در آن لثه‌های اطراف ایمپلنت قرمز و متورم می‌شوند. این اغلب توسط باکتری‌هایی ایجاد می‌شود که روی سطح ایمپلنت جمع شده‌اند.
التهاب پیشرونده
در این مرحله التهاب اطراف ایمپلنت شدیدتر می‌شود و می‌تواند منجر به از بین رفتن استخوان اطراف ایمپلنت شود. لثه‌ها نیز ممکن است متورم‌تر و دردناک‌تر شوند.
پری ایمپلنتیت پیشرفته
در این مرحله التهاب و تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت شدیدتر می‌شود. ایمپلنت ممکن است شل شود و علائم قابل مشاهده عفونت مانند چرک وجود داشته باشد.
شکست
اگر پری ایمپلنتیت درمان نشود، ایمپلنت در نهایت ممکن است شکست بخورد. در این مرحله، ایمپلنت باید به طور کامل برداشته شود و قبل از انجام مجدد درمان ایمپلنت، بازسازی یا پیوند استخوان مورد نیاز است.
اگر پری ایمپلنتیت زود تشخیص داده شود، می‌توانید از آسیب عمده جلوگیری کنید و ایمپلنت را نجات دهید. مدیریت صحیح پری ایمپلنتیت نیاز به مداخله توسط متخصص پریودنتال دارد.
پریودنتیست شما به ابزارهای تشخیصی پیشرفته‌تری (مانند رادیوگرافی) برای ارزیابی پیشرفت پری ایمپلنتیت شما دسترسی دارد.
آیا پری ایمپلنتیت برگشت پذیر است؟
در حالی که درمان پری ایمپلنتیت و توقف پیشرفت بیماری امکان پذیر است، اما همیشه قابل برگشت نیست. موفقیت درمان پری ایمپلنتیت به شدت بیماری و اینکه چقدر زود درمان را شروع می‌کنید بستگی دارد.
در مراحل اولیه پری ایمپلنتیت، اغلب می‌توان آسیب را از طریق ترکیبی از جرم گیری و روت پلنینگ (نوعی تمیز کردن دقیق) و استفاده از دهانشویه‌ها یا ژل‌های ضدمیکروبی معکوس کرد. اگر بیماری پیشرفته‌تر باشد، ممکن است درمان اضافی لازم باشد، مانند درمان جراحی برای برداشتن بافت عفونی یا پیوند استخوان برای درمان استخوان از دست رفته.
درمان پری ایمپلنتیت
درمان پری ایمپلنتیت معمولا شامل ترکیبی از دبریدمان مکانیکی (حذف بافت آسیب دیده و باکتری) و درمان ضدمیکروبی است. هدف از این گزینه‌های درمانی، ضدعفونی کردن بافت اطراف ایمپلنت قبل از گسترش عفونت به استخوان فک است.
دبریدمان مکانیکی شامل برداشتن پلاک و تارتار از سطح ایمپلنت و بافت اطراف آن با استفاده از ابزارهای تخصصی است. پریودنتیست می‌تواند این کار را در مطب خود انجام دهد.
درمان ضدمیکروبی شامل استفاده از دهانشویه‌های ضدمیکروبی یا ژل‌های موضعی برای از بین بردن باکتری‌ها و کنترل عفونت است. کلرهگزیدین گلوکونات یک شستشو دهنده ضدمیکروبی رایج برای درمان پری ایمپلنتیت است.
پیشگیری از پری ایمپلنتیت
برنامه ریزی مناسب قبل از کاشت ایمپلنت دندان برای دستیابی به نتایج موفقیت آمیز بسیار مهم است. به این معنا که، اگر دکتری را انتخاب کنید که مهارت زیادی دارد، در وهله اول می‌تواند تا حد زیادی بسیاری از مشکلات احتمالی را کاهش دهد.
درمان پری ایمپلنتیت در خانه
حفظ بهداشت دهان و دندان برای جلوگیری از وقوع (یا عود مجدد) پری ایمپلنتیت بسیار مهم است. درمان خانگی شامل مسواک زدن دندان‌ها و سطوح ایمپلنت دو بار در روز و نخ دندان کشیدن روزانه برای کنترل موثر پلاک است. همچنین از دهانشویه ضدمیکروبی برای از بین بردن باکتری‌های پنهان شده در دهان استفاده کنید.
همچنین مهم است که به طور منظم برای تمیز کردن و معاینات به پریودنتیست مراجعه کنید.
دیدگاهتان را بنویسید