این مقاله به طور خلاصه در مورد تکنیک جراحی ایمپلنت بدون فلپ و تکنیک پانچ بافت نرم است.
جراحی بدون فلپ چیست؟
جراحی بدون فلپ یک تکنیک جدید و کارآمد برای کاشت ایمپلنت دندان با کاهش زمان درمان و افزایش راحتی بیمار است. علاوه بر این، این جراحی برای ایمپلنت‌های دندانی به حفظ گردش خون مناسب و بهبود استخوان کمک می‌کند و به بیمار این امکان را می‌دهد که بهداشت دهان و دندان را از سر بگیرد. جراحی بدون فلپ در مقایسه با جراحی فلپ معمولی، عوارض کمتری پس از عمل مانند تورم یا درد دارد.
موفقیت جراحی ایمپلنت دندان به برخی از عوامل بستگی دارد که عبارتند از:
- بهداشت دهان بیمار
- لثه‌های سالم
- حجم کافی استخوان فک برای نگه داشتن ایمپلنت
- وضعیت سلامتی
- انجام معاینات منظم پزشکی
- تکنیک جراحی
روش جراحی بدون فلپ چیست؟
اخیرا جراحی بدون فلپ محبوبیت زیادی پیدا کرده است و بهترین گزینه برای بیمارانی است که تمام شرایط لازم برای کاشت ایمپلنت موفقیت آمیز مانند حجم کافی استخوان و بافت کراتینیزه لثه را دارند.
در روش جراحی بدون فلپ، ایمپلنت دندان از طریق بافت‌های مخاطی دهان بدون انعکاس فلپ نصب می‌شود. برای باز کردن فلپ معمولی و سوراخ کردن لثه از دریل استفاده می‌شود. دو نوع جراحی ایمپلنت بدون فلپ وجود که عبارتند از:
- تکنیک دریل مستقیم: در این تکنیک از دریل برای آماد سازی استئوتومی (برش استخوان) استفاده می‌شود، سپس برای ایجاد سوراخ از دریل‌هایی با قطر بزرگ استفاده می‌شود تا ایمپلنت در سوراخ استئوتومی قرار گیرد.
- تکنیک پانچ بافت نرم: این تکنیک کمتر تهاجمی همان روش پانچ برای نصب ایمپلنت است که در ادامه به مراحل آن اشاره می‌کنیم.
- ابتدا از بیمار خواسته می‌شود که دهان خود را با کلرهگزیدین 0.2% شستشو دهد. پس از آن جراح یا متخصص ایمپلنت لیدوکائین 2% را در محل کاشت ایمپلنت اعمال می‌کند.
- پس از بی حس شدن، با استفاده از یک پانچ هم قطر ایمپلنت ناحیه مورد نظر پانچ می‌شود. برای این کار دندانپزشک ابتدا ناحیه مورد نظر را با گرفتن رادیوگرافی پانورامیک یا CBCT (توموگرافی کامپیوتری یا پرتو مخروطی) بررسی می‌کند.
- در مرحله اولیه، استخوان با استفاده از فرز گرد بریده می‌شود و سپس از دریلی به طول 2 میلی‌متر برای ایجاد سوراخ برای قرار دادن ایمپلنت استفاده می‌شود. در طی این فرآیند برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد یا نکرئز استخوان حین سوراخ کردن، مقداری زیادی آب نمک لازم است.
- موازی بودن سوراخ بعد از هر دریل با استفاده از رادیوگرافی داخل دهان بررسی می‌شود، بنابراین ایمپلنت در موقعیت صحیح قرار می‌گیرد.
- در مرحله بعد، ایمپلنت با اندازه و عمق خاص در محل استئوتومی (محل سوراخ) قرار می‌گیرد، سپس یک کلاهک هیلینگ روی ایمپلنت قرار داده می‌شود.
دستور العمل‌های بعد از عمل چیست؟
- بلافاصله پس از کاشت ایمپلنت برای تایید موقعیت و محل مناسب ایمپلنت رادیوگرافی انجام می‌شود.
- داروهایی مانند آنتی بیوتیک و ضد التهاب برای بیمار تجویز می‌شود و مقدار مصرف آن بر اساس شرایط فیزیکی و سیستماتیک بیمار تعیین می‌شود.
- معاینات بعدی در فواصل منظم یک هفته، دو هفته، چهار هفته تا یک ماه، سه ماه و سپس شش ماه انجام می‌شود. در صورت وجود هر گونه عارضه بعدی دندانپزشک پروفیلاکسی مناسب را در نظر می‌گیرد.
- 4 تا 6 ماه بعد که استخوان به طور کامل با ایمپلنت ادغام شد، روکش دائمی روی ایمپلنت نصب می‌شود.
تکنیک پانچ بافت نرم، یک جراحی کم تهاجمی است که نسبت به روش‌های جراحی کاشت ایمپلنت معمولی آسیب و ضربه کمتری به بیمار وارد می‌کند. این روش همچنین التهاب کمتری ایجاد می‌کند و روند بهبودی سریع‌تری دارد، زیرا برای انجام این جراحی به حداقل برش نیاز است.
معایب ایمپلنت دندان به روش پانچ
تنها مشکلی که ممکن است برخی جراحان با آن مواجه شوند، این است که ایمپلنت پانچ یک تکنیک کور است و جراح نمی‌تواند به طور مستقیم نقاط آناتومیک را ببیند. این مشکل باعث خطر می‌شود چون ممکن است برخی از ساختارهای حیاتی در هنگام بالا رفتن فلپ در معرض دید قرار گیرند. با این حال، بررسی قبل از عمل با کمک رادیوگرافی یا CBCT (توموگرافی کامپیوتری یا پرتو مخروطی) می‌تواند از هر گونه عارضه‌ای جلوگیری کند.
سخن پایانی
جراحی ایمپلنت دندان به روش پانچ مزایای مختلفی دارد، زیرا این یک روش غیرتروماتیک است که هم برای دندانپزشک و هم برای بیمار مناسب است. علاوه بر این، انطباق بیمار را افزایش می‌دهد و زمان جراحی را کاهش می‌دهد. همچنین به حفظ حجم بافت نرم و سخت اطراف کمک می‌کند.
دیدگاهتان را بنویسید