ژنتیک ممکن است با پوسیدگی دندان و بیماری لثه مرتبط باشد.
” این می‌تواند به ما کمک کند تا روش‌های جدیدی برای درمان افرادی پیدا کنیم که مستعد پوسیدگی دندان هستند، مشکلی که میلیون ها انسان را آزار می‌دهد.”
- در تجزیه و تحلیل تقریبا ۳۰۰ تحقیق دندانی و نمونه‌های بزاق از مرکز ثبت Pitt’s، محققان به هر کیس امتیاز DMFT (امتیاز بر پایه مجموع دندان‌هایی که پوسیده، از دست رفته و یا پر شده‌اند) و امتیاز DMFS (براساس مجموع سطوح دندان‌هایی که پوسیده یا از دست رفته یا ترمیم‌شده‌اند) اختصاص دادند.
- مشاهده شد عموما افراد با پوسیدگی کم‌تر، DMFT و DMFS کمتری نیز دارند.
- تمام نمونه‌های بزاق حاوی یکی از سه متغیر موسوم به G-20A، G-52A و C-44G از ژن DEFB1 بودند.
- محققان گزارش دادند كه افرای كه دارای نسخه G-20A بودند دارای DMFT و DMFS پنج برابر بیشتر از افرادی كه انواع دیگر را داشتند بودند و پلی مورفیسم G-52A با DMFT پایین همراه بود.
- در یک مقاله دیگر که در PLoS one منتشر شد، نمونه‌های بزاقی ۳۸۹ نفر را در ۵۵ خانواده مطالعه کردند.
- براساس این گزارش، آن‌ها از این نمونه‌ها برای جستجوی ارتباط‌های ژنتیکی با دوره‌های بیماری شامل سرعت و شدت تخریب لثه و استخوان استفاده کردند که بیشتر در آفریقایی‌ها و نژاد آفریقایی یافت می‌شود.
- محققان گزارش‌هایی از ارتباط بین بیماری لثه و ژن FAM5C گزارش کردند و آزمایش‌ها سطوح بالاتری از بیان FAM5C را در نواحی دارای بیماری پریودنتال در مقایسه با بافت سالم نشان دادند.
ویرا می‌گوید: ” ژن FAM5C اخیرا در بیماری‌های قلبی – عروقی دخیل بوده‌است که در این بیماری هم درست مانند پریودنتیت، التهاب نقش مهمی ایفا می‌کند.
تحقیقات بیشتری لازم است تا ببینیم که آیا تغییر در ژن با پروفایل‌های مختلف بیماری مرتبط است یا نه.
دیدگاهتان را بنویسید