تفاوت بین درمان زود هنگام ارتودنسی و درمان معمول ارتودنسی چیست و چرا ممکن است فرزند من نیاز به درمان زودرس داشته باشد؟ درمان زود هنگام در دراز مدت چه تاثیری بر سلامت دهان و دندان دارد؟
این‌ها سؤالات متداولی است که توسط والدین هنگام مراجعه فرزندشان به پزشک متخصص ارتودنسی برای معالجه زود هنگام پرسیده می‌شود. برای درمان اردتونسی کودکان، سن مشخصی وجود ندارد. اما دندانپزشکان توصیه میکنند که فرزند خود را در حدود 7 سالگی برای معاینه، نزد ارتودنتیست ببرید، زیرا تا این سن، فرزند شما باید چندین دندان دائمی داشته باشد. مخلوط دندانهای شیری و دائمی در کودک به دندانپزشک اجازه می‌دهد تا هر گونه مشکلات دندان یا فک را زودتر تشخیص داده و اصلاح کند.
درمان زودرس ارتودنسی که با عنوان‌های ارتودنسی پیشگیری یا ارتودنسی فاز یک نیز شناخته می‌شود، به طور معمول برای کودکان 8 تا 10 ساله توصیه می‌شود. درمان جامع یا کامل ارتودنسی که به ارتودنسی فاز دو نیز شناخته می‌شود، معمولاً بین سنین 11 تا 14 سالگی شروع می‌شود.
مزایای درمان زود هنگام ارتودنسی
- تصحیح رشد نامطلوب فک کودک و درمان مشکلات بایت (جفت شدن دندان و فک روی هم)، مانند آندربایت، اپن بایت و دیپ بایت
- امکان رشد دندانهای دائمی در وضعیت صحیح
- تنظیم طول و عرض قوس دندان
- ایجاد فضای بیشتر برای دندانهای نامرتب تا دندان‌ها روی هم قرار نگیرند
- عدم نیاز به کشیدن دندان دائمی در آینده برای اصلاح وضعیت دندان‌ها
- اصلاح وضعیت مکیدن انگشت شست یا سایر عادت‌ها و کمک به بهبود مشکلات جزئی گفتاری
بنابراین والدین باید بدانند که آیا فرزند آن‌ها به ارتودنسی نیاز دارند یا خیر.
علائم ابتدایی مشخص کننده نیاز کودک به ارتودنسی
- دندانهای جلویی نامرتب (معمولاً در سنین 7 یا 8 سالگی)
- از دست دادن زودرس یا دیر هنگام دندانهای شیری (بیشتر کودکان از 5 سالگی شروع به از دست دادن دندان‌ها میکنند و تمام دندانهای دائمی در حدود سن 13 سالگی باید درآمده باشند.)
- مشکل در گاز گرفتن و یا جویدن غذا
- تنفس از طریق دهان
- ادامه مکیدن انگشت شست بعد از سن 4 سالگی
- مشکلات گفتاری
- دندانهای بیرون زده (دندانهای بالا و پایین دندان‌ها از یکدیگر فاصله دارند)
- بایت غیر طبیعی (دندان‌ها به خوبی روی هم جفت نمی‌شوند یا اصلا جفت نمی‌شوند)
- هنگام جفت شدن دندان‌ها، دندانهای پایینی جلوتر از دندانهای بالایی قرار می‌گیرند. (کراس بایت)
- دندانهای نابجا یا مسدود شده
- وضعیت فک و دندان به صورتی که متناسب با ساختار صورت نیستند
چه عواملی باعث ایجاد مشکلات ارتودنسی می‌شود و چگونه پیشگیری زود هنگام به نفع کودکتان خواهد بود؟
مشکلات ارتودنسی میتواند ارثی باشند یا توسط عوامل دیگری ایجاد شوند. آسیب دیدن دهان، افتادن زود یا دیر هنگام دندان کودک یا عادت به مکیدن انگشت شست میتواند باعث ایجاد مشکلات ارتودنسی مانند دندانهای نامرتب، فاصله بین دندان، مشکلات رشد فک، دندانهای بیرون زده و مشکلات بایت شود. اکثر کودکان تا سن 13 سالگی تمام دندانهای دائمی خود را دارند و استخوان‌های فک آن‌ها تا پایان سال‌های نوجوانی سخت و رشد آن متوقف می‌شود. از آنجا که رشد فک بزرگسالان کامل شده است، روش‌های ارتودنسی بزرگسالان میتواند زمان بیشتری نیاز داشته باشد و ممکن است شامل معالجاتی مانند کشیدن دندان یا جراحی دهان باشد.
درمان زودرس ارتودنسی در دوران کودکی میتواند به جلوگیری از لزوم مراقبت از ارتودنسی در سال‌های بزرگسالی کمک کند و احتمال نیاز به کشیدن دندان یا جراحی فک را به شدت کاهش دهد.
سوالات متداول
دندانپزشک کودک میتواند این موضوع را تشخیص دهد و به شما بگوید چه زمانی باید فرزند خود را نزد متخصص ارتودنسی ببرید. دندانپزشکان به طور کلی توصیه میکنند که بهتر است همه کودکان در سن 7 سالگی برای معاینه به متخصص ارتودنسی مراجعه کنند. ارتودنتیست در این سن میتواند مشکلات کوچک را همزمان با رشد فک و رویش دندانهای دائمی تشخیص دهد. اغلب کودکانی که نیاز به ارتودنسی دارند، درمان فعال را بین 9 تا 14 سالگی شروع میکنند. ارتودنتیستها
طول مدت درمان ارتودنسی در افراد مختلف، متفاوت است. مدت زمان درمان ارتودنسی به نوع مشکل، میزان همکاری کودک و میزان رشد کودک بستگی دارد. به طور معمول، مدت زمان ارتودنسی در اکثر افراد از 18 تا 36 ماه طول می‌کشد.
در حالت ایده آل، کودک باید در طول زندگی خود همیشه از نگهدارنده ارتودنسی یا ریتینر استفاده کند، حتی اگر تنها یک شب در هفته باشد. البته این کار ممکن است عملی نباشد. دندان نیز مانند بقیه اعضای بدن است و تغییر پیدا می‌کند. زمانی که کودک دیگر از نگهدارنده استفاده نکند، باید انتظار تغییرات جزئی در دندان‌ها را داشت.
دیدگاهتان را بنویسید