جدا کننده (Spacers)
فضا ساز، جدا کننده یا اسپیسر، حلقه فلزی یا پلاستیکی کوچکی است که بین دندان‌های آسیا قرار می‌گیرند تا دندان‌ها را از هم جدا کند. این فضای ایجاد شده در فرآیند درمان ارتودنسی، برای قرارگیری بند فلزی دور دندان استفاده خواهد شد و جدا کننده‌ها قبل از قرار دادن بندها جدا خواهد شد. ممکن است بعد از قرار دادن جدا کننده، چند روز احساس درد کنید، اما با مصرف مسکن برای چند روز می‌توانید این درد را تحمل کنید. دندانپزشکان توصیه می‌کنند بعد از قرار دادن جدا کننده تا زمانی که برداشته می‌شوند، از خوردن هرگونه غذای چسبنده یا استفاده از خلال دندان و نخ دندان در منطقه تحت درمان خودداری کنید.
بایت پلیت (Bite Plate)
بایت پلیت یک وسیله غیر ثابت یا متحرک است که باعث کاهش مشکل اوربایت دندان‌های جلویی می‌شود. اوربایت به حالتی گفته می‌شود که در آن دندان‌های جلویی بالایی بیش از حد پایین آمده و سطح زیادی از دندان‌های پایینی را می‌پوشاند.
متخصصان ارتودنسی برای به دست آمدن نتیجه مطلوب توصیه می‌کنند که بایت پلیت را همیشه، به جز هنگام غذا خوردن، ورزش و مسواک زدن استفاده کنید. هنگامی که بایت پلیت در دهان قرار داده می‌شود، دندان‌های عقبی را جدا می‌کند و از اینکه دندان‌های جلویی پایین سقف دهان را لمس کنند جلوگیری می‌کند.
با پیشرفت درمان، دندان‌های عقبی به حالت عمودی رشد می‌کنند تا زمانی که به درستی کنار هم قرار بگیرند و بایت اصطلاح شود. در این حالت دیگر دندان‌های جلویی بیش از حد همدیگر را نمی‌پوشانند.
وسیع کننده قوس دندانی (Palatal Expander)
وسیع کننده قوس دندانی یا پاتال اکسپندر باعث افزایش عرض فك بالا یا سقف دهان می‌شود. این وسیله برای چندماه باید در دهان قرار بگیرد تا استخوان تازه شکل گرفته در دو طرف فک بالا، کامل شده و مستحکم شود. دندانپزشک دستورالعمل خاصی را در مورد نحوه و تعداد دفعات مورد نیاز برای تعویض اکسپندر را به شما ارائه می‌دهد.
آرچ نگهدارنده لینگوالی (LLHA)
آرچ نگهدارنده یا لسنگوال آرچ، فضای موجود در فک پایین را برای رویش دندان‌های دائمی به حداکثر می‌رساند. این وسیله معمولا در درمان‌های اولیه اردتونسی به کار می‌رود و با جلوگیری از جابجایی دندان‌های آسیای دائمی در هنگام افتادن دندان‌های آسیای شیری کودک، فضا را برای رشد دندان در حال رویش نگه می‌دارد.
فنرهای فورسس (FORSUS)
این وسیله برای همپوشانی افقی دندان‌های بالایی و پایینی (مانند اورجت) استفاده می‌شود و با جلو راندن فک پایین و دندان‌ها و عقب راندن دندان‌های آسیا، وضعیت دندان‌ها را اصلاح می‌کند. فنرهای فورسس معمولاً برای کودکانی توصیه می‌شود که فک آن‌ها هنوز در حال رشد است و به طور معمول برای 9-12 ماه استفاده می‌شود.
هدگیر (Headgear)
هدگیر یک کلمه عمومی در مورد تمام ابزارهایی است که از بیرون از دهان فشار لازم برای اصلاح فک و دندان را وارد می‌کند. ارتودنتیست زمانی از هدگیر استفاده می‌کند که دندان‌ها نیاز به تغییر مکانی دارند که با ابزارهای داخل دهانی مانند براکت، سیم یا ریتینر به تنهایی امکان پذیر نیست.
هدگیر Retraction (اصلاح کلاس II)، فک بالا را به عقب می‌راند. استفاده از هدگیر معمولا برای کودکانی توصیه می‌شود که فک آن‌ها هنوز در حال رشد است. بنابراین این وسیله استخوان‌های فک را هنگامی که در حال رشد هستند، در جای مناسب خود قرار می‌دهد. به این ترتیب، می‌تواند استخوان‌ها و دندان‌های فک را قبل از بلوغ و تثبیت به موقعیت‌های مناسب هدایت کند.
فیس ماسک (Facemask)
از فیس ماسک در سنین پایین، اغلب تا شش سالگی، برای کمک به بیمارانی استفاده می‌شود که فک بالایی آن‌ها رشد نکرده و با این وسیله، فک به جلو رانده می‌شود. این افراد اغلب دچار آندربایت هستند، زیرا فک بالایی آن‌ها سریع‌تر از فک پایین رشد می‌کند. بنابراین این نکته مهم است که این مشکل در حین رشد و زود هنگام درمان شود.
الاستیک (حلقه کشی)
الاستیک یا حلقه‌های کشی معمولا برای کمک به بستن فضاهای ناخواسته و بهبود مشکلات بایت دندان‌های بالایی و پایینی استفاده می‌شود. این حلقه‌ها نقش بسیار مهمی در پیشرفت درمان دارند، بنابراین باید آن‌ها را به طور صحیح و مداوم استفاده کرد. در صورتی که قبل از قرار معاینه حلقه‌های کشی شما تمام شد، حتما برای تهیه آن به دندانپزشک خود مراجعه کنید.
تراش مینا یا تراش بین دندانی (Interproximal Reduction)
برای این کار از نوارهای الماس نازک و انعطاف پذیر استفاده می‌کند تا مینای بین دندان‌های مجاور صاف شود. این روش در صورتی استفاده می‌شود که شلوغی و نامرتبی دندان کم یا متوسط باشد و ضرورتی به انجام روش‌های دیگر مانند کشیدن دندان نباشد. همچنین می‌توان از این روش برای تغییر شکل دندان‌ها به گونه‌ای که جذاب‌تر به نظر برسند، استفاده کرد یا می‌توان اختلاف در اندازه دندان‌ها را اصلاح کرده و جفت شدن دندان‌های بالایی و پایینی را بهبود بخشد.
تراش مینا یا IPR در اندازه‌های خیلی کوچک انجام می‌شود و هر بار فقط حدود 0.2 میلی‌متر از مینای دندان ساییده می‌شود. این روش بدون درد است و نیازی به استفاده از بی حسی ندارد، زیرا مینا دارای انتهای عصبی نیست.
مطالعات بالینی نشان داده‌اند که IPR خطر پوسیدگی دندان را افزایش نمی‌دهد و همچنین لثه‌هایی که از دندان پشتیبانی می‌کنند، مستعد ابتلا به بیماری پریودنتال نمی‌شوند.
دیدگاهتان را بنویسید